gdy jestes młody wielkie plany na przyszłość maja sie nijak do późniejszej szarej rzeczywistości....

Kiedy kilkanaście lat temu kończyłam studia, nie przypuszczałam ze skończę jako fryzjerka... Wprawdzie warunki były niesprzyjające, bo właśnie urodziłam córkę i prace magisterska pisałam juz z noworodkiem przy cycku, ale sądziłam ze po jakimś czasie dotrę wreszcie na ten rynek pracy i zacznę tą niesamowitą karierę, o której tak marzyłam na studiach jak większość osób żyjących ideałami... Życie niestety jest inne...
Podejmowałam różne próby "powrotu do życie", ale bądźmy szczerzy... nieskutecznie, bo bez determinacji i motywacji... po porodzie mój babyblues się nie skończył, ciągnął się za mną kilka lat, a życie "na zewnątrz" mnie przerażało. Mąż mi wcale nie pomagał, mówiąc ze tragizuje, nie widział problemu, poza tym wygodniej mu było z żoną w domu, która wszystko zrobi, a on odwiedzi ja jak w hotelu... po kilku nieudanych próbach szukania pracy i rozmowach kwalifikacyjnych, skończeniu dodatkowych studiów podyplomowych, problemach większych i mniejszych oraz wielkim kryzysie w naszym małżeństwie, znowu zaszłam w ciąże... ! Znowu byłam uwięziona w domu...
W między czasie praktycznie "zdalnie" prowadziłam/zarządzałam Salonem fryzjerskim, bo z czegoś trzeba było żyć. Dostałam go w prezencie od rodziców. :) Doszłam do wniosku ze trzeba schować dumę do rękawa i tam coś robić, bo z 2ką dzieci trzymających mnie za rękawy i męzu, który nie zamierza dzielić się ze mna obowiązkami przy opiece nad dziećmi, nie ma mowy o pracy na etacie. Poszłam do szkoły fryzjerskiej. Nawet się tam nie przyznałam jakie mam wykształcenie i tytuły... głupio mi było. W pierwszym momencie  czułam sie upokorzona tym jak nas tam traktują, zwracają się i ze mówią do mnie jak do głąba. Jestem osobą dumną. Ale po jakimś czasie zaczęłam traktować to jak pracę dla ekscentryczki, artystki w innym wydaniu :) Zaczęłam się tym bawić, jeździć na pokazy, szkolenia, marzyć o osiągnięciach ;)
Jednak po powrocie do pracy w zwykłym salonie okazało się ze nikt nie chce moich super pomysłów na swojej głowie, że niezależnie od tego jak się staram i jakie cuda robię, klientki dają mi w kość, poniżają, traktują mnie jak idiotkę, nieuka który jest gorszy od nich, bo w ich mniemaniu taka byłam. To mnie dobijało i znowu wpędzało w depresję... Mama wmawiała mi ze mam zdolności plastyczne a to najważniejsza cecha fryzjerki i ze świetnie mi idzie, ale nie pomagało mi to. Po jakimś czasie zaangażowałam się w działalność społeczną, znalazłam koleżanki w internecie i wycofałam się z pracy w salonie, znowu ograniczyłam się tylko do zarządzania zakładem i pracownikami. W domu malowałam sobie obrazki akrylami i całkiem odleciałam mentalnie... Życie toczyło się powoli a mój zakład podupadał z każdym rokiem. Czerpałam z niego zyski i jednocześnie czułam taka awersje do tamtego miejsca, ze wolałam tam  w ogóle nie jeździć. Zamykałam się w sobie, zajmowałam się jedynie domem i dziećmi.

Popularne posty z tego bloga

stanowcza mama...

wieczorem oglądam sobie jakiś dziennik, a że mówią o czymś ciekawym, nawet nie zauważam, że moja 4,5 letnia córcia instaluje w odtwarzaczu wideo jakąś kasetę i chce ją uruchomić... - Żabcia, co robisz? -puszczam bajkę - kochanie poczekaj kilka minutek, bo mamusia chce obejrzeć ten program ... - ale ja chcę obejrzeć teraz tą bajkę (jest zła, że wcześniej nie zwracałam na nią uwagi)  - daj mamusi kilka minutek i obejrzysz ją sobie potem - ale mamuś sama mówiłaś, że ja mam ustępować Misiowi, bo jest młodszy ode mnie, młodszym się ustępuje, prawda? - prawda .. -no więc teraz Ty musisz mi ustąpić, bo ja jestem młodsza od Ciebie... przecież mówisz, że trzeba przestrzegać zasad... - ale córcia proszę ... -mama!! sama tak mi mówiłaś, prawda? otworzyłam usta... zatkało mnie, następnym razem musze uważać na to co mówię... mam inteligentne dziecko ;) ustąpiłam... 
Czytaj więcej

depresyjna malkontentka

Ludzie lubia wesołe osoby, otaczają się tymi którzy poprawiaja im humor i nastrój, a tacy jak ja sa spychani na bok... taki społeczny ostracyzm(podobno to nasza wina bo sami się izolujemy i nie chcemy zyć z innymi- no może i racja) Najśmieszniejsze jest to ze ja w tym swoim maraźmie, depresji, użalaniu się nad soba żyję już tyle lat i jeszcze się nie zabiłam... no jakie to rozczarowujące -prawda? ileż można to ciągnac? to pewnie wynika z mojego lenistwa (użalam się nad sobą zeby nie musieć nic robić, a nie zabiłam się, bo tak na prawdę nie chcę umrzec, depresja to tylko przykrywka na bycie obibokiem - tak o mnie myśli mąż)... ta historia stała się nudna, a ja żałosna... mój kolega powiedział mi kiedyś ze jemu się juz nie chce do mnie gadac bo już tyle razy doradzał mi zebym coś z tym zrobiła, zmieniła, rozwiodła się a ja się go nie słucham, wiec pewnie po prostu lubię ten stan.... kurwa jakie to proste dla innych(on przeciez jest psychologiem, powinien to rozumiec chyba- nie? .... ale
Czytaj więcej

zjazd absolwentów

Wszyscy kiedyś uczestniczyliśmy lub będziemy uczestniczyć w zjeździe absolwentów szkoły lub uczelni... Trochę żałuję że nie zrobiłam tak jak moje bliższe przyjaciółki, które się nie pojawiły na imprezie(, czy one wiedziały jak to będzie? 1 raz w liceum, a potem drugi raz na uczelni- byłam "sama", tzn przyszli dalsi znajomi, ale ja się czułam z nimi nieswojo). Po pierwszych entuzjastycznych przywitaniach, wymianie informacji na temat tego co kto robi i ile ma dzieci, zapada niezręczna cisza, rozglądanie się, szukanie na siłę tematów i... jesli ktoś lubi "skuć się alkoholem" to będzie się dobrze bawić choćby z kijem od szczotki ale jeśli ktos zwyczajnie nie potrafi się upić jak ja to męczy się niemiłosiernie(przeżywalam to rok temu na zjeździe w liceum i w tym roku to samo na zjeździe absolwentów uczelni- nie wiem w ogóle dlaczego dałam się namówić i wyciągnać na ta imprezę... nigdy wiecej!)
Czytaj więcej