malkontentka

po serii kłotni z męzem, szarpania, wysłuchiwania jak po pijaku wykrzykuje mi ze jestem zimna suka, leniwą piz***, ze nic mi nigdy nie wyjdzie bo jestem do niczego i nic nie umiem, a on sie tylko zacharowuje na śmierc, a ja tylko udaje ze cche cos robic a nic nie robie, wymyslam nowe zajecia zeby nic nie robic itp,  wpadłam w faze rozmów z idiotami w necie.... po czym powietrze ze mnie uszlo i znowu nie mam ochoty wylazić z łóżka... gdyby nie dzieci i fakt ze musze im robić posiłki i prać to pewnie nigdy bym sie stąd nie ruszyla i tak zgnila.... gdy dzwonia do mnie z pracy, odpowiadam ze nie wiem kiedy wrócę... jak sie podnieść? nie umiem.... nie mam siły... juz nie mam siły na nic ... chce tu zostać i zgnic, umrzeć...

Kiedy kilkanaście lat temu kończyłam studia, nie przypuszczałam ze skończę jako fryzjerka... Wprawdzie warunki były niesprzyjające, bo właśnie urodziłam córkę i prace magisterska pisałam juz z noworodkiem przy cycku, ale sądziłam ze po jakimś czasie dotrę wreszcie na ten rynek pracy i zacznę tą niesamowitą karierę, o której tak marzyłam na studiach jak większość osób żyjących ideałami... Życie niestety jest inne... Podejmowałam różne próby "powrotu do życie", ale bądźmy szczerzy... nieskutecznie, bo bez determinacji i motywacji... po porodzie mój babyblues się nie skończył, ciągnął się za mną kilka lat, a życie "na zewnątrz" mnie przerażało. Mąż mi wcale nie pomagał, mówiąc ze tragizuje, nie widział problemu, poza tym wygodniej mu było z żoną w domu, która wszystko zrobi, a on odwiedzi ja jak w hotelu... po kilku nieudanych próbach szukania pracy i rozmowach kwalifikacyjnych, skończeniu dodatkowych studiów podyplomowych, problemach większych i mniejszych oraz wie