hej! przyjaciele! hej! zostańcie ze mną, przecież wszystko to co miałem oddałem Wam...

ktoś kogo uważałam za przyjaciela i porosiłam o pomoc(nie pisząc o co chodzi) po kilku dniach odpowiedział mi tak:
witaj
Do biura dotarlem po 16 i widzialem kilka slow od Ciebie
mam nadzieje, ze wszystko w porzadku u Ciebie i że pomoc jakiej oczekiwalas to szesc numerow do TOTO na kumulacje
wierz mi nie znalem ich
przepraszam jesli trywializuje, ale w sprawach powaznych na pewno Ci nie pomoge, bo to sa sprawy, ktore sami musimy rozwiazac, niestety
nie mam szczescia dzisiaj do nikogo, w sieci
spadam wiec
papa

wcale nie chciałam pomocy w poważnych sprawach(chodziło o komputer), ale mimo wszystko czuję niesmak... 
tacy właśnie są moi przyjaciele z sieci-czy to znaczy, że ze mną jest coś nie tak i źle dobieram sobie znajomych? 

a tak w ogóle dziś czuję się jak kompletne zero i obawiam się, że otoczenie również mnie tak odbiera...
nie reprezentuję nic swoją osobą...

Popularne posty z tego bloga

idzie lato

idzie lato i w zwiazku z tym nie chce mi sie siedziec przy komputerze... może troche dlatego, ze wiecej czasu spedzam na dworze, a troche dlatego, ze komputer znowu zlapal jakies "szit" i robi mi problemy(pewnie dlatego, ze administrator kazal mi wylaczyc firewal, bo inaczej nie mam internetu) w/w admin obrzydził mi skutecznie internet, przez niego stracilam kontakt z wieloma rzeczami i powinnam go obciazyc stratami jakie ponioslam w allegro i nie tylko, ale to wscibski gowniarz i nie chce mi sie z nim szarpać...  w zwiazku z tym: żeby nie stracić ostanich danych potrzebnych mi do pracy, w zasadzie prawie w ogole nie włączam komputera, jesli nie jest to absolutnie konieczne, wole nie prowokowac losu i marnować sobie życia... i w ogóle  bloga chyba też nie będę prowadzić, bo mi sie nie chce(nie powinnam tego pisać, bo zawsze gdy chciałam z tym skończyć i napisałam podobną notkę to potem rozpisywałam się jeszcze bardziej na blogu, zamiast go zamknąc raz na zawsze)... pewnie wró
Czytaj więcej

środa (byle do piątku)

za radą męża przestałam oglądać TV i przeszedł mi trochę ten stan(żałobny)... wracam do normalności (choć do końca to nie jest możliwe, bo ze wszystkich stron-być może z racji mojego miejsca pracy- dociera do nas natłok "informacji papieskich", dobrych i złych plotek, itp.) drażni mnie już trochę ta teatralność... trzeba mu(JP II) przyznać, że był kontowersyjny, że lubił mieszać, ale chyba w tym tkwił jego urok... jednak to nie powód, żeby z jego śmierci i pogrzebu robić teatr... wszystko przestaje być dziś ważne... kobiety czeszą się na wyjazd do Rzymu(albo te starsze-na mszę w intencji papieża)... życie jakby stanęło, nic się nie dzieje... mam wrażenie, że niektórzy są już zmęczeni tą żałobą... 
Czytaj więcej

depresyjna malkontentka

Ludzie lubia wesołe osoby, otaczają się tymi którzy poprawiaja im humor i nastrój, a tacy jak ja sa spychani na bok... taki społeczny ostracyzm(podobno to nasza wina bo sami się izolujemy i nie chcemy zyć z innymi- no może i racja) Najśmieszniejsze jest to ze ja w tym swoim maraźmie, depresji, użalaniu się nad soba żyję już tyle lat i jeszcze się nie zabiłam... no jakie to rozczarowujące -prawda? ileż można to ciągnac? to pewnie wynika z mojego lenistwa (użalam się nad sobą zeby nie musieć nic robić, a nie zabiłam się, bo tak na prawdę nie chcę umrzec, depresja to tylko przykrywka na bycie obibokiem - tak o mnie myśli mąż)... ta historia stała się nudna, a ja żałosna... mój kolega powiedział mi kiedyś ze jemu się juz nie chce do mnie gadac bo już tyle razy doradzał mi zebym coś z tym zrobiła, zmieniła, rozwiodła się a ja się go nie słucham, wiec pewnie po prostu lubię ten stan.... kurwa jakie to proste dla innych(on przeciez jest psychologiem, powinien to rozumiec chyba- nie? .... ale
Czytaj więcej